Kendimi anlatmak bu kadar zor mu?
Bir an kendimi italya’da cok ufak bir balkonda dusluyorum. Orada yazdigimi ufak yuvarlak bir masamın oldugunu acilir kapanir metal sanadlyemin uzerindeki cicekli minderin
uzerinde bacak bacak uzerinde atmis oturuyorum agzimda kalem dusunuyorum yazacaklarımı.
Gunes icin icin parlıyor yuzumu aydınlatıyor, balkonumdan sarkan ciceklere daliyorum sonra.
Yazının icinde yazıyı yasamıyor muyuz zaten?
Simdi nerede kimin yazısının icindeyiz kim bilir? Birinin dusu digerinin gercegi hayat bu sekilde devam ediyor.
***
Asılması gereken yollar alinmasi gereken tedbirler bir gun bir gunu bulmuyor.
Kafamda kolajın parcalari gibi cesitli goruntuler var.
Kendi gercegimin otesinde basit seyler.
Oldurulamayacaklarından degil de yakalanamayacaklarınadan oturu imkansiz anlar.
No comments:
Post a Comment