Dalyan Deltasi Kafam Biraz Karisiktir Oldum Olasi....

Son gunlerde iyiden iyiye bir seye inanmaya basladim: Ne zaman benim anlam kaygim bitecek o gun hayatim da bitecek...

Yasadigim ana odaklansam da yine de fark etmiyor dusunmeden duramiyorum..Neden variz? Niye burdayiz?

Bircok sey bana keyif veiyor ya da bircok sey beni cok uzuyor ama yine de neden burada oldugumuzu anlayamiyorum.Sanki bir anaokulundayiz ve birileri bizi oyalamak zorunda o yuzden hergun yeni bir seyler uyduruyorlar sirf biz annemiz gelene kadar aglamadan gunu gecirelim diye. Kendimizi mutlu etmeliyiz ama kendimizi kandirmamiz ne kadar mantikli?